Waarom mijn eenzaamheid me tegelijkertijd macht geeft en kreupel maakt

Posted on
Schrijver: Morris Wright
Datum Van Creatie: 26 April 2021
Updatedatum: 24 Maart 2024
Anonim
Wat gebeurt er als je uit JEHOVA’S GETUIGEN stapt?
Video: Wat gebeurt er als je uit JEHOVA’S GETUIGEN stapt?



Op sommige dagen is mijn eenzaamheid een krijger in een korset, vastgebonden aan een touw, naar de grond getrokken, met een steeds groter wordende kracht.

Op anderen is het de parachute, die opzwelt en door een hemel vliegt die vol zit met mogelijkheden, met een onstabiele en waanzinnige landing.

Ik ben de verwachte achtergrondschildering van
eerste data over het zetten van koffie
en wisselde blikken uit.
Iedereen komt langs en zegt hallo,
maar niemand blijft.
Ik ben de laatste redmiddel voor een date en
de eerste voor let's-make-out onder een boom,
maar geen geschenk omhelst gezelschap.

Ik leef in alternatieve realiteiten, ervaar het verdriet van een moeder die haar beroemde jonge dochter heeft verloren aan zelfmoord, tot het geluk van de onvoorziene goede cijfers van mijn zusters vriend.

Mijn intensiteit is te veel,
lappendeken van met elkaar verweven gedachten,
tegenstrijdig uurwerk,
en alle dingen
niemand heeft het over.
En voor hoe lang,
kan iemand in de oceaan zwemmen?
Oceanen zijn alleen goed voor weekenden
en één keer per jaar vakantie.
Mijn aardse interacties zijn stormen, en
mijn enige tijd - de aanhoudende stilte.


Ofwel ben ik te zeer betrokken in een context,
alles eruit knijpen
en het aan ondervoede te geven,
of ik neem 10 dagen vrij
precies hetzelfde voelen,
gevoel vast te zitten met mijn schaduw.
Ik hunkeren naar de duisternis,
zoveel als het licht,
en het is moeilijk om op te staan
de drempel van één,
en laat een ander los.

Mijn eenzaamheid kan het leven van het feest zijn
een avond,
voorzichtig zetten
alle dingen goed en wenselijk tentoongesteld,
en een levend lijk op een ander,
niet in staat om alles te verwerken
Ik heb zo hard gewerkt om te worden.

Waarom zal niemand dat begrijpen?
Ik slaap naar mijn eigen demonen,
wekoproepen ontvangen
van mijn eigen engelen?
Ik bloed en ik genees alleen.

Ik voel me niet langer afhankelijk van
iemands tijdige antwoord op mijn tekst,
of de knuffel die ik had verwacht,
of zelfs op het hoogtepunt van succes,
en de vriendschappen met algemene voorwaarden.


Ik ben de kalme oceaan,
een getuige van verre sterrenstelsels,
bewijs van de eeuwigheid.
Ik ben de voorbijgaande zeepbel,
afkeer van zijn eigen bestaan.
Ik ben het zachte slaapliedje dat je voorhoofd streelt,
en de oorverdovende kakofonie in de stad,
om je wakker te maken vanaf het middaguur.
Ik ben de redder,
en ik heb de besparing nodig.
Mijn eenzaamheid, is een keuze.
Soms is het een dwang.

Mijn eenzaamheid is de voedingsbodem voor
met sterren bezaaide dromen,
en voor plotselinge sterfgevallen.
Het wil zijn
de verandering voor de hopelozen,
toch knabbelt het op zijn eigen huid,
schetst vernietiging,
bij elke scheur die het kan vinden.

Mijn eenzaamheid is een moeder die nooit haar kind opgeeft,
ondanks falen, kreupele angst en hopeloosheid.
Het is de zool voor mijn ruggengraat,
en de cocon naar mijn schedel.
Het is de schijnwerper,
en de margenoten.

Mijn eenzaamheid, is de pijn waar ik vanaf wil komen.
Mijn eenzaamheid, is de pijn die ik heb gekozen.