We moeten onze dochters leren sporten te spelen

Posted on
Schrijver: Laura McKinney
Datum Van Creatie: 5 April 2021
Updatedatum: 25 Maart 2024
Anonim
Geef jij een vuurtje aan een kind van 13 jaar? | Mensenkennis
Video: Geef jij een vuurtje aan een kind van 13 jaar? | Mensenkennis



Sport is een integraal onderdeel geweest van mijn leven sinds zover ik me kan herinneren, en ik twijfel er niet aan dat ze belangrijk zijn geweest in het vormgeven van de persoon die ik ben.

Opgroeien Ik hield van alle sporten, maar had een bijzondere passie voor basketbal, die me in de loop der jaren heeft gedragen. Of het nu gaat om een ​​baan, een baan of een veld, de essentie van het domein van een game pulseert met dezelfde gevoelens: concurrentievermogen, energie en het gevoel dat je vecht voor de grootste prijs van allemaal: de trots en voldoening in een verdiende overwinning. Afgezien van de pure vreugde bij het spelen van een game waar je van houdt, bieden sporten waardevolle lessen die op vele andere facetten van het leven kunnen worden toegepast.

Ik begon met basketballen in een recreatieve recreatiecompetitie toen ik 8 jaar oud was. Ik ging toen bij het middelste schoolteam zodra ik het zesde leerjaar begon. De momenten die ik me het meest levendig herinner waren echter de ophaalspellen op het speelveld bij het uitbreken. Op deze momenten, als een jong meisje wiens teamgenoten en tegenstanders jongens waren, stapte ik op het slagveld en vecht niet alleen voor een overwinning, maar om mezelf te bewijzen. Ik ging naar wat normaal een jongensclub was en ik zou niet worden verwelkomd totdat ik liet zien dat ik schoten kon zinken, planken kon pakken en onverschrokken de verf kon indrijven met de rest van hen. Nadat ik mijn donatie verdiend had, schoot mijn positie in de ranglijst omhoog. En wanneer er nieuwe jongens zouden komen spelen en de fout begingen om het meisje op het veld te bespotten, sloten de andere jongens ze af en verzekerden ze dat ik waarschijnlijk degene zou zijn die ze zou overschrijden. De dynamiek klampte zich altijd vast aan de geslachtsdichotomie - hoezeer ik ook bewees dat ik zo goed of beter was dan veel van de jongens, als ik iemand overspeelde, werd het nog steeds beschouwd als de hoogste orde van schaamte. Om verslagen te worden door een meisje - hoe goed ze ook was - was het meest verschrikkelijke van alle vernederende lotgevallen in het leven van een puberjongen.


Op die leeftijd, toen ik me bewust was van de meiden versus jongensdynamiek in de context van de sport, realiseerde ik me niet dat dit slechts een klein voorbeeld was - een uitbreiding van een veel groter, ingesleten ingebed structureel systeem. Het idee van het 'mannelijke ego' - ondersteund door genderstereotypen en verwachtingen die door mannen en vrouwen worden opgevuld - vereist dat een man sterker is dan een vrouw, meer atletisch in staat als ze tegenover elkaar staan, meer verdienen geld, enzovoort. Deze idealen, gebaseerd op verouderde, seksistische ideeën, propageren het idee dat als een man, "overtroffen" door een vrouw, de ultieme emasculatie is. Het maakt variaties van "jij gooit als een meisje" een belediging op een uitgebreide schaal van contexten. Het begrip van het gezegde kan ver buiten het gebied worden toegepast waarop het is ontstaan.

Misschien is het dan niet zo schokkend dat ik jaren en jaren later, toen ik op de universiteit een ophaalbal speelde en de enige vrouw was, dezelfde dynamiek min of meer leek te bestaan. Het toont aan hoe diep de voorkeur van de maatschappij voor genderrollen zit en hoe ze zich terloops kunnen manifesteren. Als vrouw aan het hof tussen mannen zal ik altijd het recht op mijn aanwezigheid moeten eisen en mijn plaats moeten bewijzen. Hoewel het soms frustrerend is, is het ook erg bevredigend. De wereld zit vol met ongelijke speelvelden, maar als ik het hof op loop, is het een onbalans die ik kan evenaren; uiteindelijk heeft de basketbcode meer gewicht dan de geslachtscode (althans binnen zijn eigen - een eerbetoon aan sport 'onderliggende zuiverheid van doel - en in die context heb ik de kans om geïnstitutionaliseerde grenzen te ontmantelen die, op grotere schaal, zijn veel moeilijker af te breken.


Naast de mogelijkheid om vroegtijdig te worden blootgesteld aan gender-rollen en dynamieken, heb ik ook veel te danken aan mijn vertrouwen. Jarenlang sporten heb ik geleerd mezelf te dragen met zelfverzekerdheid, elegant te verliezen en met nederigheid te winnen, kritiek te nemen, twijfel weg te nemen, titels op te eisen die ik wil doneren en die titels die niet passen Ik, hoe laat ik me niet afkeren door de lage verwachtingen van anderen, en hoe die verwachtingen te schokken om ruimte te maken voor de normen waar ik mezelf voor hou. Het leerde me dat ik de enige ben die de kracht heeft om die normen op een zinvolle manier vast te stellen - de agenda van de samenleving of iemand anders is verdoemd.

Sporten voedde mijn liefde voor het zijn van een teamlid - voor de kracht en kameraadschap die hoort bij het delen van een vraatzuchtig gewenst doel met een groep mensen. Je streven naar iets dat je wilt met alles in je is verbazingwekkend - om dit te doen met een groep die je leert kennen en liefhebben die zo graag die triomf hunkeren, een triomf die alleen geclaimd kan worden in eenheid - is een ongeëvenaard gevoel. Je hebt schijnbaar eindeloze hoeveelheden zweet en tranen, teleurstellingen en overwinningen te verdragen, en altijd ondersteun je en wordt je ondersteund door je teamgenoten. Als je verliest, draag je die teleurstelling bij elkaar; als je triomfeert, is de overwinning van jou. Het is niet alleen een fenomenale ervaring, maar een heerlijk waardevolle les om door het leven te dragen. Solidariteit is uniek en krachtig - het biedt ruimte voor individuele groei en excellentie, terwijl het altijd een bescheiden herinnering is aan de verantwoordelijkheid die u als teamlid draagt.

Sport heeft me geleerd littekens, blauwe plekken en krassen lief te hebben, want het zijn gevechtswonden, trofeeën, eerbewijzen, eerbetoon dat ik heb gekregen van de spellen waar ik van hield. Ik draag deze waardering voor littekens met mij op een symbolisch niveau - littekens laten zien wat je hebt meegemaakt, ze bestempelen je als een overlevende.

Vooral sport - basketbal - was en blijft een uitlaatklep, een ontsnapping. Wanneer het tijd is om te gamen, sta ik in een andere wereld en de wereld waarin ik normaal leef, valt weg, samen met al zijn stress, angsten en ambiguïteiten. Ik ben een krijger aan mijn hof, met duidelijkheid van doel: een geschenkbasketbal heeft me altijd gegeven. Ik denk dat het ten zeerste voordelig is om zo'n uitlaatklep te zoeken, wat het ook mag zijn - een ruimte die je gemoedsrust, afstand van de complicaties van het leven, en een kans biedt om in je element te zijn en als zodanig in de beste mentale en emotionele ruimte om te gedijen. Dit hoeft niet door sport te gaan - het is een zeer persoonlijke ontdekking. Ik vind dezelfde bron van troost en kracht bij het schrijven. De uitlaat moet eenvoudig worden gezocht en gekoesterd.

Uiteindelijk gaat de sportervaring veel verder dan de grenzen van een spel of seizoen. Het schenkt je levenslange vaardigheden, talloze lessen en een onwankelbare liefde en waardering voor de unieke vreugde om ergens in je element ondergedompeld te zijn, en je te realiseren - dit is je domein, dit is waar je thuishoort. We verdienen allemaal momenten van uiterste tevredenheid en zelfvertrouwen - een fysieke locatie en een andere locatie, waar je jezelf kunt overgeven aan je instinct, en vertrouwt dat het doen van een handeling je met het grootste belang in je hart speelt.


aanbevolen afbeelding - Shutterstock