Het slechte deel over het lezen van teveel waarover niemand spreekt

Posted on
Schrijver: Laura McKinney
Datum Van Creatie: 3 April 2021
Updatedatum: 25 Maart 2024
Anonim
Engels leren door middel van verhaal | Vermist in Sydney, Engels verhaal met ondertiteling.
Video: Engels leren door middel van verhaal | Vermist in Sydney, Engels verhaal met ondertiteling.



Laat ik beginnen met te benadrukken dat dit een persoonlijke reis van realisatie is. Ik veroordeel lezen niet. Ik wilde gewoon mijn ervaringen onder woorden brengen, in de hoop verbetering te vinden. Hoe dan ook, hier gaat het.

Sinds ik me kan herinneren, is mijn leven verstrikt geraakt in verhalen en boeken. Van het uitgaan van het kind naar bedtijd met mijn moeder van prinsessen en boze heksen; om Wonderland te ontdekken met mooie foto's van Alice, Tweedledee en Tweedledum; naar de lucht vliegen om Neverland met Peter en Wendy te vinden; om eindelijk zelf te trainen, met een woordenboek in de hand, terwijl ik picturele boeken over de toverwereld en Narnia verken, en naar het heden, door verschillende levens waadend door verschillende ogen in verschillende boeken.

Inderdaad, ik heb troost en troost gevonden in het lezen van fictie: het ultieme escapisme. Maar ik denk dat mijn redenen om te lezen na verloop van tijd een behoorlijk donkere wending namen. Vroeger, in mijn onschuldige jeugd, zou ik lezen vanwege de totale fascinatie en nieuwsgierigheid, omdat ik nieuwe dingen wilde leren. Ik zou lezen omdat de ervaring magisch aanvoelde en ik zou koesteren in verwondering en ontzag. Lezen introduceerde me bij honderden alternatieve realiteiten waardoor ik de wereld waarin ik leef in een ander daglicht zag, me de waarheden en onwaarheden liet begrijpen. Het vervulde mijn geest met onoverkomelijke schatten, ik hoop voor altijd te houden.


Naarmate ik ouder word, voel ik me bijna hetzelfde over lezen. Maar bovendien werd het mijn toevlucht voor de harde realiteit van het leven. Lezen werd een soort anker, dat me op zijn plaats houdt wanneer de getijden van het leven me dreigen weg te vagen en wanneer het allemaal te veel voelt. Wanneer ik het wil vergeten, lees ik. Wanneer ik mijn problemen wil vermijden, lees ik. Wanneer ik me gestresst voel, lees ik.

Al een hele tijd werkt het. Ik word snel opgeheven en kan over het leven vernieuwd en opnieuw geboren leven. Het was ook door te lezen dat ik mijn liefde voor schrijven ontwikkelde - mezelf uiten door een reeks woorden die universums om me heen bouwt. Ik raakte verslaafd. Maar het kan alleen zo ver gaan.

Ik besefte dat lezen eigenlijk giftig voor me was. Ik raak zo verdwaald in deze droomachtige staat dat ik weiger om terug te komen in mijn eigen ware wereld. Op het moment dat ik een boek sluit, stort alles in elkaar. Elk probleem dat ik vermijd, elke duisternis die ik probeer terug te duwen met pagina's van een boek, haalt me ​​tienvoudig eruit. Lezen is geen catharsis, zoals ik dacht dat het was. Ik werd zo afhankelijk van deze fictieve personages, denkend aan hen als vrienden, mezelf voor de gek houden om een ​​deel van hun fantasie te zijn, niet wetend dat ik mijn realiteit heb verwaarloosd.


En ik weet dat dit een klap op de vuurpijl moet zijn voor mijn medelezers, en daarvoor verontschuldig ik me. Maar hoe langer ik lees, hoe beter ik zie wat het voor mij is geworden. Het is niet per se lezen dat het probleem is. Het is hoe ik het gebruik om muren op te zetten en te voorkomen dat mensen, emoties, leven en realiteit binnenkomen, in plaats van het te gebruiken om verbinding te maken met de wereld om me heen. Het is hoe ik het als een kooi gebruik om me op te sluiten, in plaats van hoe ik het bedoeld heb als mijn vleugels. Ik wist niet precies wanneer het lezen voor mij veranderde van tijdelijk escapisme naar volledige afzondering en vermijding. Het is ongezond, ik weet het.

En het doet pijn. Het is pijnlijk om te weten dat ik dit grote wonder van het leven op de een of andere manier veranderde in een wapen dat mezelf in de rug stak, waardoor ik mijn richting verloor.

Maar in het leven moeten we vooruit gaan. En dus ben ik aan het leren - langzaam leren om opnieuw te lezen, in zijn puurste vorm, onaangetast door mijn persoonlijke schat van demonen en ongehinderd door mijn verlangen om weg te zweven in de afgrond.