Ratatat Live bij Tulane University (9.30.2010)

Posted on
Schrijver: Laura McKinney
Datum Van Creatie: 3 April 2021
Updatedatum: 25 Maart 2024
Anonim
Ratatat Live bij Tulane University (9.30.2010) - Gedachten
Ratatat Live bij Tulane University (9.30.2010) - Gedachten

Inhoud



Ratatat donderdag 30 september 2010

'S Nachts rijden in New Orleans is een moeilijke zaak. De meeste straten zijn eenrichtingsverkeer, hebben geen goede borden en zijn gevuld met kuilen. Hierdoor was ik een uur te laat en sloeg mijn gehuurde Hyundai bijna in tegenliggers. Tegen de tijd dat ik mijn vrienden bereikte, hadden ze tenminste zes 4Loko's, een nachtmerrie-combinatie van alcohol en cafeïne, afgemaakt en waren ze veel dronkender dan ik. Ik gooide een paar shots neer en liep richting Tulane's auditorium om Ratatat te zien.

Tijdens de wandeling vroeg een kind met een baard me om een ​​sigaret. Ik gaf hem er een. Hij bedankte me. Toen zei hij: "Hé, je wilt VIP worden, ik ben de voorzitter van de club die de show gooit en ik heb een extra armband." Uitstekend. Dus verkocht ik mijn kaartje voor tien dollar meer winst en ging ik naar het gebarricadeerde VIP-gebied vlak voor het podium.

De eerste openingsband was van LA. Ze zeiden het, en ik boeide luid. Het was maar een vent en een vent op drums. De kerel zong en speelde soms gitaar. Hij zei dat hij Bobby Birdman heette, hij leek veel sneller dan ik. Ze waren een fatsoenlijke band. Naderhand leerde ik dat ze op tour waren met Ratatat. Goed voor hen.


De volgende band was een punk / grundge band uit Woschester Massachusetts. Ze waren slechter dan de eerste. De hoofdzanger had een roze spatbord en leek een beetje op Kurt Cobain. Later beschreef iemand ze als: joden in het massagoed. Ik nam aanstoot aan, zijnde een Jood die in Massachusetts naar de universiteit gaat.

Toen speelde Ratatat. Ze waren intens. Ze hadden allebei lang roodachtig haar, waren bleek en mager en hadden smerig. De ene droeg een polo en skinny jeans, de andere een button-down en een skinny jeans. Ik keek niet naar hun schoenen, maar het waren waarschijnlijk bestelwagens.

Ik wist niet echt wat ik kon verwachten. Ik dacht dat ze elektronische dingen zouden doen, maar ze deden alles met echte live-instrumenten. Een kerel versnipperde de gitaar, praatte met de menigte en was duidelijk de hoofdzanger, hoewel er geen zang was. De ander sloeg op enorme trommels en speelde soms gitaar.

Af en toe speelden ze toetsenborden, of beide knallen op grote trommels. Bobby Birdman rende op het podium en sloeg op een grote trom. Ze hadden geweldige beelden achter zich aan het spelen. Een papegaai, oude mensen, een buff dude, een grote Hawaiiaanse vrouw die haar kont schudt. Helaas hebben ze deze nummers niet echt in de nummers verwerkt, ze flitsten willekeurig
over het podium.


Ze speelden Wildcat, ik sprong rond.

Een dik meisje naast me bleef maar "zeventien jaar!" Schreeuwen. Het was waarschijnlijk het enige lied dat ze kende. Ratatat nam een ​​pauze van vijf minuten om hun kopjes bij te vullen. Iedereen was teleurgesteld dat ze zeventien jaar niet speelden en begon te mompelen. De president schreeuwde tegen me om een ​​encore-zang te beginnen. Ik schreeuwde terug dat ik geen idee heb wat dat betekent. Toen renden ze terug op het podium en speelden ze zeventien jaar. De plaats werd wild. Dat was het laatste liedje. Ratatat gooide wat glowsticks rond en liep het podium af. De locatie werd leeggehaald. Ik bleef maar rondhangen. Ik was pissig dat ze geen van hun remixes speelden, vooral die met BIGGIE SMALLS.

Ratatat kwam terug. Ze gingen recht voor me zitten. Ik keek ernaar, onzeker of ik iets wilde zeggen of niet. Toen kwamen er een stel meisjes naar voren die zeiden hoe geweldig ze waren. De meer sociale van de twee knipte zijn haar om en zei: "Wat doe je hier voor de lol?" Dat was een domme vraag, dit is New Orleans. De hele stad is leuk. Hoe dan ook, de meisjes waren waarschijnlijk eerstejaarsstudent van Tulane en wisten niet echt wat ze moesten zeggen. Ze gaan: "Bars zijn leuk, en Bourbon Street." Ratatat zegt: "Bars?" En geeft ze een vuile blik. Ze zeggen: "Misschien de Franse wijk." Ratatat zegt: "Waarom gooien jullie geen feest?" De meisjes kijken beschaamd en sceptisch. Dan komt Bobby Birdman naar buiten en zegt: "Wat gebeurt er" en Ratatat zegt: "We proberen een feestje te beginnen". De meisjes giechelden nerveus.


Je moet hier een fan worden van Thought Catalog op Facebook.