College maakt me langzaam gestoord

Posted on
Schrijver: Laura McKinney
Datum Van Creatie: 5 April 2021
Updatedatum: 24 Maart 2024
Anonim
College WO I door Maarten van Rossem
Video: College WO I door Maarten van Rossem



Ik ben van het ene deel van het land naar het andere verhuisd voor mijn studie. Ik dacht dat de universiteit me voor altijd zou veranderen. Maar onder de boeken en de mensen nam mijn angst een ommekeer. Ik heb angststoornissen gehad sinds ik een kind was. Nieuwe plaatsen maakten me nerveus en angstig. Maar ik heb nooit geweten dat mijn angst de verkeerde kant op zou gaan en ik OCD zou ontwikkelen. En MISSCHIEN vind ik het leuk.
Deze plaats heeft me vernietigd. Deze plek is me aan het vernietigen. Er is echter een zilveren voering; Ik heb me nog nooit levend gevoeld. De angst raakt me iedere seconde, elke dag hard. Het houdt me wakker. Ik leef elk moment terwijl het mij vernietigt. Ik leef elk moment en laat het me vernietigen. Ik verdien dit niet. Of toch?

Laat me je zonden belijden:

Ik gooi zaadjes alsof ze sigarettenrookjes zijn.

Ik hou niet van mensen en ze vinden me leuk terug. Ik doe het elke dag even af.

Ik roddel. Ik steel geheimen van andere mensen.


Ik gebruik mensen. Ik laat ze voor me werken. Ik manipuleer ze.

Ik hou niet van mijn vader.

Is het echt tit voor tat? De angst is als een stormloop van angst die ik op elke centimeter van mijn lichaam kan voelen; voordat je kamers betreedt, voordat je met mensen praat, voordat je leugens leeft en voordat je zielen verkoopt.

Het heeft mijn geest vernietigd. Het zorgt ervoor dat ik dingen doe die ik nooit zou doen. Het raakt me als een hamer, maar het stopt nooit. Het is mijn geest aan het vernietigen. Het is waar wat mijn moeder zegt, het is echt in mijn gedachten.

Dit is mijn dag elke dag sinds ik hier kwam:

Ik word wakker met de stem van mijn moeder. Ik vraag haar of alles goed komt. "Alles komt goed", antwoordt ze terug. Ik heb de oproep afgebroken en weer geslapen.

Ik word wakker en kijk naar de linkerkant van het bed, ik kijk naar de muur. Ik voel me slecht kan de muur niet doordringen en kan mijn dag niet voor mij verpesten. Rechts van het bed is de badkamer. Mijn geest doet me geloven dat het afval mijn dag zal bevlekken en me zal doen huilen.


Ik shampoo elke dag. Elke dag. Ik voel de behoefte om elke dag puur te zijn. Ik wil niet dat de onzuiverheid van de vorige dag effect heeft op wat er vandaag met me zal gebeuren. Ik reciteer namen en licht wierookstokjes zodat de rook en de geur mijn gebeden naar de goden en het universum kunnen dragen. Ik laat mezelf geloven dat mijn gebeden moeten worden gehoord en alleen dan kunnen ze worden beantwoord.

Ik kleed me aan en trek mijn schoenen aan. De juiste schoen eerst. Het voorkomt ruzie gedurende de dag, en dat is wat ik geloof. Ik verlaat mijn huis, eerst met de rechtervoet. Dan ga ik weer naar binnen en dan weer naar de rechtervoet. Ik herhaal dezelfde procedure minimaal vier keer als ik wacht tot de lift mijn neerhaalt, naar de hel.

Ik blijf chanten, hoewel ik tussendoor vergeet, mijn gedachten dwalen over hoe de dag zal aanvoelen. Als ik afwijk van de constante, kan er chaos zijn. Ik bereik het gebouw van mijn school en ga eerst met de rechtervoet en tegelijkertijd chant. Ik heb alle hulp nodig die ik van boven kan krijgen om hier te overleven. Ik kom binnen en de hel begint uit elkaar te vallen. Het is geen hel meer. Het is realiteit.

Er is een verschil tussen de hel en de realiteit. De hel is constant met pijn. De hel is waar ik opnieuw verbrand en verbrand. Maar de realiteit is erger. Ik weet dat de hel gaat branden, maar ik wacht om in werkelijkheid te worden verbrand. De realiteit is geen hel. De werkelijkheid is de weg naar de hel. En zoals ze overal op die verdomde spirituele sites zeggen, gaat het niet om de bestemming, het gaat om de reis.

Deze plaats heeft me vernietigd.

Hoe zit het met de plaats vernietigde mij? Het antwoord is verandering. Ik kwam hier en het was een verandering van het gewone; nieuwe gezichten en nieuwe namen, nieuwe plaatsen en nieuwe dagen. En de mensen! Ze zijn het ergst. Mijn gezicht was nieuw voor hen en ze haatten me ervoor. Het was mijn schuld dat ik niet hoorde bij waar ze vandaan kwamen. Ze beoordelen me op mijn verleden en ze zeggen dat ik in het heden moet leven. Ze konden het niet begrijpen toen ik huilde om mijn verleden. Ze beoordelen me hoe ik eruitzie. 'Ziet er niet uit' is onzin, ik word voortdurend beoordeeld op mijn uiterlijk. Ik ben niet de knapste mens. Maar de hel heeft zijn demonen en ik hoor hier niet thuis. De demonen weten het.

"Waarom loop je zo? Waarom is jouw haar zo? Waarom houd je een baard? Waarom ben je zo kort? Waarom ben je kaal van achteren? Waarom zijn je ogen zo klein? Waarom zijn je lippen zo groot? Waarom zijn je handen zo behaard? Waarom zijn je kleren niet van daar? Waarom zijn je tanden zo recht? '

Hun stemmen worden de stemmen in mijn hoofd. Ze worden de monsters in mijn hoofd.

Het doet pijn elke ochtend om niet wakker te worden met een normaal kloppend hart. Dit ben ik niet. Ik was nooit zo. Waarom gebeurt dit met mij? Wanneer eindigt het allemaal? Wanneer zal deze hel me moe worden en me terugsturen naar waar ik thuishoor? Wil ik echt dat het eindigt?

Ik heb het gevoel dat ik op het scherm sta. Ik voel me net zo rot als Carrie vaderland of Hannah van meisjes. Ik voel me gewoon een deel van iets dat groter is dan ik. Mijn helden zijn er doorheen gegaan. Ik ben een tv-programma. Maar wanneer komt mijn seizoensfinale? Ben ik gek geworden?

Nee. Mijn gedachten zijn veranderd. Mijn geest is vernietigd. Ik ben vernietigd. Deze plaats heeft me vernietigd. Deze plek is me aan het vernietigen. Maar ik hou ervan om allesbehalve gewoon te zijn.